lokaal leven

van vlier naar eco-bewustzijn

De Voetspot, Trijntje

vlierbessensiroop

Nee, dit is niet de zoveelste DIY-blog met recepten. Internet staat vol met foto’s, uitleg, en gunstige werking van welk spul uit de natuur dan ook.

Ok, ok, een klein beetje dan, omdat het zo leuk is. Vlier. Ons inheemse winterpreparaat tegen griep, keelpijn, koorts bij griep. En mag ik zeggen: het werkt echt. Dat is de reden waarom ik dit jaar opnieuw de moed bijeenverzamel om een voorraadje siroop aan te leggen.

Na een middag en avond plukken, selecteren, koken, vullen, heb ik 4 liter geconcentreerde vlierbessiroop. Beetje teleurgesteld was ik wel. Zoveel moeite voor die luttele flesjes.

wat is dit waard?

Op internet zie ik wat een flesje vlierbessap kost. 250 ml, 3,- Dus mijn 4 liter heeft een waarde van 48,-  Ik had er natuurlijk meer water bij kunnen doen. Dan lijkt het meer. Aanlengen is in de handel de beste winstverhogende maatregel sinds de oudheid. Maar wie hou ik hiermee voor de gek. De siroop zou minder waarde hebben, maar tegelijk meer kosten. Voor mijn eigen voorraad maak ik natuurlijk de beste kwaliteit. Toch zit de waarde niet in het uitgespaarde geld.

 

ecologische voetafdruk

Het effect is eerlijk gezegd verwaarloosbaar. Ok, die flesjes zijn gerecycled. Er is geen fossiele brandstof gebruikt, behalve het kookgas. Maar ik heb waarschijnlijk per liter siroop meer gas gebruikt dan in de siroopfabriek.

Het lijkt zo zinloos om dit te doen vanwege het verkleinen van de voetprint. Hoeveel flesjes ik ook vul, het zal nooit opheffen tegen de milieuschade van olietankers, gif en plasticgebruik van fabrikanten. Let wel: dit doen ze voor productie van onze spullen. Om over de impact van vliegtuigvluchten nog maar te zwijgen. Milieu-impact, daar hoef ik geen siroopflesjes voor te vullen. Ook niet door mezelf wijs te maken dat kleine beetjes helpen. De impact van deze middag komt uit heel andere hoek.

 

lekker dichtbij voor mij

Terwijl ik zo de besjes selecteer denk ik aan van die workshops van het een of ander dat je in de natuur kan doen. Vaak moet je daarvoor reizen. En vaak betalen. Terwijl ik hier in mijn eigen buurtje mijn kostje vergaar, heb ik mijn eigen workshop gecreëerd. Ik ben lekker buiten, heb mijn beweging in de frisse lucht. En hoef daar niet de wijk voor uit. Scheelt op dit moment toch weer een auto op de weg. Ik blijf weerstand voelen om voor een beleving als dit auto- of OV-kilometers af te leggen, terwijl het letterlijk in de buurt ook kan. Het vraagt om een andere kijk. Namelijk te zien wat er hier voorhanden is. Geen vlier, maar wel pruimen of bramen in de buurt? Doe daar dan iets mee. En laat die bessen voor wie daar dichtbij woont.

eco-bewustzijn voor de ander

Mensen spreken me aan terwijl ik besjes pluk. Plukken is een ongewoon fenomeen in hun buurt. ‘Ik heb deze dingen nog nooit gezien,’ zegt mijn dochter die even komt kijken wat ik doe. De struik staat vlak voor ons huis! Sinds ze kan lopen, is ze er duizenden keer langsgegaan. Een buurman vraagt. ‘Bessenjam?’ Zijn vrouw maakte dat vroeger. Een postbezorger komt langs. ‘Kun je dat eten?’ Ik vertel hem over vlierbes. ‘Een van de weinige dingen die tegen griep en keelpijn helpt. Ik maak er siroop van.’ – ‘Weer wat geleerd,’ en hij loopt door. Tijd is geld. Al helemaal voor een postbezorger. Een volgende keer zal hij toch anders naar deze struik kijken. Een eenpersoonsactie draagt zo verder uit. Anderen zien de natuur met andere ogen. Zo bezien is deze middag goed besteed.

winkelen

De speurtocht naar de juiste bessen is vergelijkbaar met die in het winkelcentrum of op internet naar het juiste kleur bloesje. Het is bijna dezelfde handeling; het kijken, het voelen, het beoordelen. Het gericht kijken terwijl je verder loopt. Het kiezen, dat neem ik mee, dat laat ik liggen. Ik voel me voldaan want dit keer heb ik in de natuur gesprokkeld, in plaats van in het winkelcentrum.

Door te kijken wat je uit de natuur kunt halen, heb je een ander oog voor die omgeving. Na een tijdje werkt dit door in bewustere keuzes. Als je met een potje in de hand in de super staat, overweeg je wellicht: Wat zit erin? Heb ik dit echt nodig? En betaal ik daar zoveel voor? Uiteindelijk komt alles uit de natuur. Kan het ook met iets wat al voorhanden is? Als je dat afvraagt, kies je bewuster. In de winkel en voor de besteding van je tijd.

De bewuste consument is uiteindelijk de redder van het milieu.

 

Trijntje de Haan

september 2018

 

recept vlierbessiroop

 

Eindelijk, thuis!

De Voetspot, Trijntje

Lokaal leven is vooral gekoppeld aan: eten, drinken, benzine, hout. Basisbehoeften van materiële aard. Bewust omgaan met beschikbare, lokale middelen. De gedachte is: als we dat dichtbij huis zoeken, dan levert dat milieuwinst op.

 

Zelden gaat het over immateriële menselijke behoeftes: sociale contacten, zingeving, geborgenheid, sociale veiligheid, vriendschap en liefdesrelaties. Ook lichaamsbeweging hoort erbij. Mijn aanname is: als we lokaal in onze behoeften voorzien, dan levert dat ook milieuwinst op. En misschien wel meer dan dat. Welbevinden. Namelijk het thuisgevoel.

 

fragmentatie

is een sterk gevoeld gevolg van het moderne leven. Op de ene plek werk je, in een andere buurt woon je, sport doe je in een andere wijk, cultuur beleef je in een zaal in het centrum van de stad, je vrienden bezoek je, als daar tenminste nog ruimte voor is, in een andere stad. Levenservaringen zie je op tv of op social media. Je bent veel onderweg. Je zou bijna denken dat het niet uitmaakt waar je huis staat.

Draagt die reistijd bij aan de kwaliteit van je leven? Kan het ook anders? Minder onderweg?

 

leefplek centraal

Dit vraagt een omslag in het denken. Als we nu eens de eigen leefplek centraal en ons gaan relateren met degene die daarin mede-leven. Wonen bij of in een stad lijkt dan ineens een milieubewuste keuze, meer dan je misschien zou vermoeden. In de stad kun je alles vinden wat je nodig hebt. En wellicht de gelijkgestemden die je tot je vrienden kunt gaan rekenen. Concrete milieuwinst is: brandstof verminderen. Je kunt alles bereiken per fiets of openbaar vervoer. Maar er is vast meer.

Mijn lokale leven heeft een focuspunt. De buurtvuurplaats op het veld achter mijn huis. Dit ben ik begonnen om in de eigen omgeving samen te komen met mensen uit de buurt en wijk. Zo raakte ik betrokken bij wijkoverleggen, de gemeente, de buren. Leerde in korte tijd veel, heel veel mensen kennen. Maar waar het om gaat: de vuurplaats werd een lokale ontmoetingsplek. De middelen die we nodig hebben komen uit de buurt, de mensen uit de buurt nemen een rol op zich, zoals vuurman, of verzorgen van de PR. Er ontstaat samenhang en onderlinge betrokkenheid.

buurtvuurplaats Beijum

 

Ik ben nu een tijdje zo bezig. Jaren inmiddels. Het is misschien raar om je te beperken tot je eigen buurt, om eerst te kijken of je het daarbinnen kunt vinden, voor je het verder zoekt. Zeker in deze tijd. Immers vrije keuze van woonplek en vrij reizen zijn een grote verdienste van de vooruitgang. Maar er zijn schatten verborgen in deze keuze om het dicht bij huis te houden. En nu, na jaren, komen blijkt wat die schatten zijn.

Door lokaal te leven schuiven een aantal levensgebieden in elkaar. Buren worden samenwerkingspartners, de omgeving wordt de sociale en culturele ontmoetingsplaats. Beweging is gebonden aan nut: slepen van hout en andere spullen voor de buurtvuurplaats. Levenservaringen krijg ik uit eerste hand, op weg naar de supermarkt. Met als groot voordeel dat ik iets terug kan zeggen. Authentiek menselijk contact.

Zo ontstaat gaandeweg een plek zo groot als de wijk waarin ik thuis ben. Die hele omgeving biedt nu sociale veiligheid, contact, geborgenheid, zingeving. Betekenisvolle relaties. Zowel met de mensen, als met de natuur waarin zich dit samenleven afspeelt. Duurzaam, en op meerdere vlakken betrekking hebbend op elkaars leven. Zo ontstaat samenhang. Wauw, mindblowing.

 

de mens en zijn natuurlijke omgeving… dit is de mijne

Even voor de duidelijkheid: het is niet dat ik nu het ei van Columbus heb ontdekt. Dit is de basis van samenlevingen. We zijn er alleen af en toe een beetje van weg geraakt. Uiteindelijk blijkt het heel simpel te zijn: laat weg wat te veel is, en vanzelf ontstaat het genoegpunt. Het  punt waar we genoeg hebben voor onze behoeftes. Op dat punt gaat het dus weer werken. De mens in zijn natuurlijke omgeving. Ik zoek het dicht bij huis.

 

 

Vrijheid is niet hetzelfde als grenzeloosheid.

Vrijheid is het kiezen van grenzen die passen bij de waarden in je leven.

 

 

Verse muntthee met kerst

Dorinda

Bij het opruimen van de slee, vond ik een kleine schat in ons schuurtje. Een grote bos met takken van de muntstruiken. In de zomer hadden we veel munt op de gezamenlijke moestuin De Onlanderij. In het najaar hadden we de takken geplukt. ‘Droog ze’, zei iemand, ‘en je hebt er later veel plezier van.’

Ik dacht: ik neem het mee en zie wel. En nu dus dit onverwachte klusje en cadeautje. Verse munt. Gewoon laten drogen is een echte no-waste manier van doen. Het kost niet extra’s. Je maakt bestaande producten langer houdbaar!

De takken liggen op het aanrecht. Ze zijn gedroogd, gekrompen, bruiner geworden. En het ‘rommelt’ alleen al als je er aan zit. ‘Wat ga jij nu weer doen?’ vraagt een van de kinderen. Alles wat met de tuin of eten bereiden te maken heeft wordt met een kritische blik bekeken. Ik breek wat van de blaadjes en laat ze ruiken. (Ineens staat er nog een kind bij.) ‘Pepermunt.’ ‘Tandpasta.’

Rustgevend klusje

Goed. Beide ok. Het is munt, direct van de plant. De blaadjes rits ik er af, nog meer rommel, maar wel plezierig. Ik verzamel alles in een grote schaal. De geur werkt verfrissend en de arbeid rustgevend. Onder tussen filosofeer waar ik het in zal doen, hoe het te bewaren. Van Lea Groeneweg van het Bloemenpad op de kerstmarkt weer geleerd dat een mooi etiketje veel doet toen ik keltisch rozenzout kocht.

Mooi potje

Ik heb best veel. De verzamelde blaadjes breek ik zo fijn mogelijk met  mijn handen. Een klein potje kruiden bij de supermarkt kost al gauw 1,0 – 2 euro. Nu hebben wij onze eigen verse munt de komende tijd gratis.

Muntthee maken

Muntthee maak je met een aantal takjes verse munt (of gedroogd zoals hier). Doe ze in je kopje en overgiet het met kokend water en even laten staan. Voeg als je wilt honing toe. Muntthee heeft een gunstige invloed op je maag en darmen en werkt goed tegen misselijkheid. Het geeft een frisse adem en het bevat weinig calorieën. Misschien best fijn, zo met de feestdagen.

De Fazant – seizoensgebonden (h)eerlijk proeven in Drenthe

Dorinda

De FLAIRTJE weken zijn bezig! Nog tot en met 30 november serveren diverse restaurants speciale fairtrade en regionale gerechten! Flairtje vroeg ons als Voetspot verschillende restaurants te testen. Ik was afgelopen zaterdag met mijn man bij De Fazant in Oudemolen. We hadden er een heerlijke avond, vol pure smaaksensaties!

De Fazant ligt in mijn gemeente, in het prachtige Drentse Aa-gebied. Een ‘lokaal’ restaurant. Juist daarom wilde ik er graag heen. Ik kende het vooral van heerlijke koffie of lunch na een wandeling in dat gebied. Maar dat de kaart zoveel streekproducten en fairfood kent, wist ik niet. Tijd voor de test.

Seizoensgebonden proeverij

Bas Blikman, eigenaar van het restaurant, verwelkomt ons persoonlijk als we aankomen. We krijgen een fijne tafel, bij het raam. Het sfeervolle restaurant is goed bezet op deze zaterdagavond, er hangt een ontspannen, intieme sfeer. Zo vaak gaan we niet uit eten, dus we besluiten het ervan te nemen. De proeverij in uitbereide vorm. Bas legt ons zijn concept uit: ‘De seizoensgebonden proeverij is bij uitstek een menu wat past in de Flairtjemenu weken. We hebben dus niets anders dan anders voor u, maar juist wat we altijd bieden aan onze gasten: een menukaart aangepast aan het seizoen en met streekproducten.’

Lady Blue

De Fazant begon een jaar of vijf geleden met de Lady Blue van De Kruidenwei uit Nooitgedacht. Deze blauwschimmelkaas van rauwe geitenmelk is zeer markant. Bas: ‘ We kregen zoveel leuke reacties op de kaas, dat we besloten naar meer streekproducten te zoeken. Dat voegen we steeds meer toe aan onze kaart.’ We zijn snel verkocht als hij aangeeft dat lokaal wild en een Drents kaasplankje een toevoeging kunnen zijn aan de proeverij. Je kunt hier dus kiezen voor 6,7, of 8 gangen proeverij. Uiteraard zijn de porties overzichtelijk en ben je een hele avond ontspannen aan het tafelen.

Buitenlandse invloeden

De schoonzus van Bas is chef-kok. Samen bedenken ze elk seizoen een nieuwe proeverij om de gasten te verrassen met nieuwe streekproducten en nieuwe bereidingen. Het is een reis door de omgeving met invloeden van buitenaf. Zo vertelt de ober dat de chef-kok vorig jaar een reis naar Thailand, China en Vietnam heeft gemaakt en dat ze de Oosterse smaken bijvoorbeeld combineert met de vis in een van de voorgerechten. We zijn erg gecharmeerd van de ware kunstwerken die we voorgeschoteld krijgen. Het oog wil ook wat en als de smaken dan zo super zijn…

Amuse

De amuse heeft als basis de aardappel uit de moestuin van De Fazant. Kijk, dat spreekt mij als moestuinierder dan erg aan! Als we de eerste gang geserveerd krijgen, vallen we stil van het moois op ons bord. En de bijzondere smaak van de makreel in combinatie met pittiger oosterse smaken is echt apart. Ik krijg er een lichte, frisse wijn bij geserveerd.

Even denken we: wat is er nu lokaal of fair trade aan dit gerecht? Maar bij de volgende gang vertelt de ober dat vlees betrokken wordt bij een slager uit de buurt, namelijk de Zeegster Hoeve.

Pukkelpompoen

Bij de derde gang moeten we grinniken: pompoensoep. En niet zomaar pompoensoep, maar pukkelpompoenen van boer Luring uit Ontswedde. Afgelopen dagen was ik zelf al druk in de weer met het verspreiden van deze pompoenen over Drenthe. Nu krijg ik het feestelijk geserveerd, met gepofte quinoa. Dat ga ik thuis ook eens proberen! Een prettige sensatie in de mond, die gepofte korreltjes quinoa. En supersmaakvol!

Zo komen wij de avond goed door. Als je het menu ziet en de foto’s kun je je daar vast iets bij voorstellen. Lokaal geschoten wilde eend. Een fantastische kaasplank met de lady blue als afsluiting. En dan nog het perendessert. Dit is werkelijk lekker lang tafelen en onthaasten.

Fair trade

Ik vraag Bas Blikman wat hij met fair trade heeft. Hij zegt: ‘Wij werken steeds met verschillende producten, waaronder ook vaak fair trade producten. Onze koffie komt standaard van een max havelaar fair trade merk van Peeze. Chocolade idem dito. Het merendeel van ons assortiment komt uit Drenthe en wordt dus vanuit de bron gecontroleerd. De zuivel producten waaronder melk, maar ook suiker krijgen we van Zuivelrijck die voor deze producten ook een fair trade certificering heeft.’

Het Menu

  • Amuse: Krokant van eekhoorntjesbrood, gerookte aardappel en gepofte kastanje
  • Rauwe makreel met limoen/kokos/dragon, creme van thaise curry, kalamansi gel, zoutzure komkommer met gember en haring kaviaar.
  • Langzaam gegaarde procureur met gezoete mosterd, picalilly, crème van gevogelte met gestoofde ui & op eiken gerookte oude kaas.
  • Pompoensoep van pukkelpompoen met amandelen gepofte quinoa en gezouten hangop
  • Scholfilet met brandade, kerriemayonaise, creme van peterseliewortel met mierikswortel, in zuur gegaarde venkel en een clam chowder
  • Wilde lokale eend met risotto, crème van gerookte knolselderij, truffelmayonaise, cantharellen en een gevogelte vinaigrette
  • Varkenswang met hasselback aardappel, witlofsalade, een bitterbal van rund, crème van zoete aardappel en verse ei mayonaise met een jus de veau
  • Proeverij van Drentse kazen met brioche, gebrande noten en uiencompote
  • Bavarois van bergamot, geinfuseerde peer met tonkabonen, Bergamot gel, praline, hazelnootkaramel en ijs van yoghurt-peer.
  • Afsluitend koffie met huisgemaakte macarons.

 

 

Waarom vragen naar Flairtje?

Fairtrade en regionale producten zijn wel zo rechtvaardig voor de boeren ver weg én uit de buurt. Zo ontdek je ook meteen wat jouw omgeving eigenlijk te bieden heeft aan lekkere producten. Samen met jou willen de restaurants, boeren en leveranciers producten met een eerlijke prijs op de kaart zetten.

Als jij een Flairtje gerecht bestelt, draag je bovendien bij aan het realiseren van de internationale doelen voor duurzame ontwikkeling (‘Global Goals for Sustainable Development’).

Deze drie doelen vinden wij belangrijk:

  • Global Goal 2: Einde aan honger Eerlijke handel zorgt voor minder armoede onder boeren en een betere positie van de kleinere boer in de wereldhandel.
  • Global Goal 8: Economische groei  en fatsoenlijk werk voor iedereen Iedere boer verdient een eerlijk inkomen en veilige arbeidsomstandigheden. Zónder kinderarbeid.
  • Global Goal 12: Duurzame consumptie en productie Eten uit je eigen regio verbindt boeren en consumenten, stimuleert duurzame productie en zorgt voor minder vervuilende voedselkilometers. Milieuvriendelijke teelt is een vereiste voor fairtrade boeren en coöperaties.

Alles over de Duurzame Ontwikkelingsdoelen

Waar kun je nu fairrukkelijk eten?

Er zijn veel redenen om als consument te kiezen voor fairtrade en regionale producten. Op de site van Flairtje vind je veel informatie. Ook vind je er een overzichtskaart van de restaurants waar je terecht kunt.

 

Fairtrade keurmerk:

www.fairtradegemeenten.nl

 

Regionale producten:

www.puurnoordnederland.nl,

www.nieuweband.nl

www.destreekboer.nl

Red de pukkelpompoenen!! de uitvoering

De Voetspot, Dorinda

Gisteren hebben we 180 pukkelpompoenen van boer Luring door handen gehad. Stuk voor stuk prima pompoenen! Alleen belaagd door buitje hagel! We hebben ze opgehaald en verspreid door Drenthe. Nu kun je ze op allerlei plekken kopen en daarmee goed doen: 1) je voorkomt voedselverspilling en 2) je draagt bij aan een reele prijs voor een goed biologisch product.

De dag begint vroeg! De zon schijnt, mist over de velden. Het is een prachtige dag! Ik pik collega blogger Jack Merx op. Hij heeft via social media veeeeeel grote bananendozen geregeld. Die passen mooi in ons ‘bestelbusje’ zoals je ziet. Eigenlijk hebben we geen idee of dit past. Want hoeveel wegen deze 180 pompoenen? Hoe groot zijn ze? Hebben we genoeg dozen? Geen idee. We rekenen wat af vandaag tijdens het laden. Vooral ook om te kijken of de vering van de auto t houdt.

Bij het ophaalpunt blijkt dat de pompoenen in een kuubskist liggen. Van Luring natuurlijk. Ik ben superblij dat ik niet alleen op pad gegaan ben want dat had ik niet gered om alles in te laden. Jack klimt in de kist en geeft mij de pompoenen aan. Ik doe er 8 in elke doos. Ze gaan allemaal stuk voor stuk door onze handen.

We hebben het erover. Jack en ik. Hoeveel pompoenen er geproduceerd worden bij dat bedrijf en hoe weinig we eigenlijk dan afnemen. Het  voelt als een druppel op een gloeiende plaat. Maar goed: alle beetjes helpen.

Vorig jaar schreef ik een blog over de ‘lelijke groente’. Dat was toen de Franse supermarkt Intermarché begon met het aanbieden van ‘fuits et légumes moches’. Dat was namelijk meteen een groot succes. Ik schrok van de getallen: zo’n 40% zou worden afgekeurd vanwege kleur of vorm. Daar wilden zij iets aan doen, tegen voedselverspilling.

Ik schreef onder andere :’We zijn als consumenten in het Westen er tegenwoordig zo aan gewend geraakt dat groente er ‘perfect’ uitziet. Een kromme komkommer, tweebeenwortels, tweelingtomaten en andere groenten die niet aan de standaardeisen voldoen komen niet eens in de schappen, laat staan op de borden van mensen. Dat geldt ook voor fruit. Wat een verspilling!’

Daarom wilde ik nu in actie komen. Voor boer Luring met zijn 125.000 onverkoopbare pompoenen.

We toerden door Drenthe met ons busje om de pompoenen te verspreiden. Leverden af en gingen vervolgens snel weer verder. Het vervoer is mogelijk gemaakt door Natuur- en Milieufederatie Drenthe.

RTV Drenthe heeft naast hun berichtgeving ook een verkooppunt ingericht. Dat vinden we echt supertof!

 

Hieronder vind je nog even de praktische zaken op een rij.

 

Bij wie/ waar kan je de pompoenen kopen?

20 stuks    Dick Sijbenga, Gieten

20 stuks    Ageda Venema, Assen

20 stuks    Jack Merx, Eelde

20 stuks    Xandra van Zon, Eexterveen

10 stuks    Judith Boekel, Assen

20 stuks    Margo Verhagen, de Schiphorst

20 stuks    Dorinda Hijszeler, Eelderwolde

50 stuks    RTV Drenthe, Assen

Meer weten?

 

voor het oprapen

De Voetspot, Trijntje
Op vakantie doen we het nog: om ons heen kijken. Alle grote en kleine rijkdommen van de omgeving zien. In ons eigen stek zijn we het verleerd. Nota bene mijn eigen tuin wees me daarop.

Ik was onderweg naar huis. Mijn bloedsuiker was laag, had al een tijd niks gegeten. Is niet erg, dat ken ik van mezelf. Om die reden heb ik meestal een zakje noten of iets bij me. Alleen deze keer niet. In deze toestand liep ik op mijn laatste krachten de tuin in. De fiets tegen het hek. En… ik keek recht in een rijpe pruimenboom.

Stond die er dan nog niet toen ik weg ging? Natuurlijk wel. Die pruim hangt al jaren in mijn tuin, overhangend van de buurvrouw. Ik had het alleen nooit als een optie gezien om de pruimen ook echt op te eten!!!

Vandaag pluk ik voor het eerst een pruim uit eigen tuin. Afwassen hoeft niet, ik stop hem meteen in mijn mond. Voel me een moment bevrijd van alle mitsen en maren – ja maar, spinnenrag, ja maar… neerslagstof, ja maar… Gewoon plukken en eten. Zo moet het in de oertijd geweest zijn, toen we nog jager/verzamelaars waren. Langslopen. Honger. Plukken. Eten. De kortste weg van kweekgrond naar mond.

Ik eet genoeg pruimen om energie te hebben voor het wegzetten van de boodschappen en wat simpels te koken. Ik kom weer bij.

opfleuren van het pad of … parfumeriezaak

 

Dit geval staat niet op zich. Als ik terugdenk, deze zomer gaf de natuur me nog meer, net op het moment dat ik het nodig had.

Die appel. In het gras. Puntgaaf. Toen de weg naar huis nog zo lang leek en ik om me heen keek of iets me kon helpen. Ik at hem op, het trok me erdoor heen, de laatste kilometer tot aan huis.

het parfum pept je meteen op

Die rozen. In de tussenberm van de wijkring. Die geur…. wat dat doet voor je gemoed… Nou ja, voor rozenparfum hoef ik hier geen reclame te maken. Dat doen de parfummerken met hun kostbare reclames al. Een instant oppepper voor onderweg en een week lang heerlijk zoete geur in huis.

bosje -berm- bloemen voor de wijkinloop

Het boeket. In de bermen van de wijk. Eerst zag ik er maar één. Daarna zag ik dat de wijk vol staat met bloemen. Langs de fietspaden, de vijvers, in het park.

tak lindebloesem heerlijk zoete geur

De lindebloesem. In het stadsplantsoen. Die zware, verdragende geur die het hele park vult. Op een terras rook ik het. De geur kwam van een kolossale boom, de takken zwaar van bloesem, hangend tot op de grond. Ik meen het te herkennen van iets dat ik gelezen of gehoord heb, van de kruidenvrouw in onze wijk. Lindebloesemthee.

Een paar takken neem ik mee voor op de vensterbank. Na een weekje, als de geur verdwenen is, en de bloemen ingedroogd, oogst ik de bloesem. De kat komt er bij zitten, als ik de tafel bestempel als plek om het kaf -de takken- te scheiden van het koren -de bloesem-.

lindebloesem

Het smalle blaadje bij de bloemetjes laat ik eraan zitten. Geen idee of dat zo hoort, maar het ziet er erg leuk uit in het theeglas. De geur is heerlijk, de smaak is subtiel. Lijkt me een hippe opvolger van de verse muntthee op al die nieuwetijdse terrasjes. Of op z’n minst een evenwaardig zusje om uit te kiezen op de theekaart.

 

word weer een beetje verzamelaar

Ik was het verleerd om zo naar mijn omgeving te kijken. Zelfs de appelboom in mijn tuin, die tijdens de bezichtiging de doorslag gaf om hier te gaan wonen, zelfs die zag ik vooral als lifestyle-element. Niet om daadwerkelijk van te eten.

in de maak voor snelle trek in september

De zomer is perfect om te beginnen met deze andere manier van kijken. Er is zoveel. Is het nu de bedoeling dat we allemaal op zoek gaan naar lindebloesem, en met z’n allen die boom kaalplukken? Nee. Het gaat erom om je heen te kijken. Om het alternatief te zien, dat wat er al is. Het maakt ons bewust van onze omgeving, we krijgen er contact mee. Letterlijk.

De omgeving voorziet ons in wat we nodig hebben. Het is een utopie te denken dat we weer als verzamelaars alles uit de natuur gaan plukken. Maar het maakt ons wel bewust van wat er op het moment is, en of we ons daar tevreden mee kunnen stellen. Als er even geen aardbeien zijn, omdat het het seizoen niet is, dan nemen we appels.

 

dichtbij

Uiteindelijk is alles onze omgeving. En als we het dichtbij huis houden, scheelt dat. In brandstof, in het najagen, in de rust in je eigen leven.

Bij jou is het anders. Misschien valt jouw oog op de kamille, in plaats van de linde. Misschien liggen er langs het pad hazelnoten, in plaats van wilde pruimen. Het heeft geen zin te zoeken naar iets specifieks. Het heeft wel zin om open de wereld in te gaan, en te zien wat er bij jou voor het oprapen ligt.

Ik beloof je: het zal je verbazen

Trijntje, juli 2017

eten langs de weg

lindebloesemthee

Het juiste moment

De Voetspot, Trijntje

doen met wat er is, op het moment dat het er is

ik wil nu

Wij, de kinderen van koning welvaart, zijn gewend om meteen te krijgen wat we willen. Nu. Dit kun je ons niet kwalijk nemen: sinds we kunnen praten werd ons gevraagd: wat wil je. Ik wil een mooie tuin. Verzorgd en met mooi afdekmateriaal. Ik kijk om me heen, bedenk wat voor materiaal ik daarvoor nodig heb. Ik ga naar de winkel en koop het. Daadkrachtig en meteen klaar. Dat is de kortste klap, toch?

We hechten grote waarde aan de wil. We stellen dan geen vragen meer, en vinden dat genoeg rechtvaardiging om iets dan ook om te zetten in daden. Gek eigenlijk, in de IK WIL fase van een kind, leren ouders hun kinderen dat er grenzen zijn aan willen. Als we de wil als leidraad nemen, zouden we er wel eens naast kunnen zitten. De woorden ‘Ik wil’ in combinatie met ‘nu’ zijn de drie duurste woorden die je in je leven kan hanteren.

een mooie tuin

Mijn tuin was een rommeltje in februari. In mijn ogen dan. Dode takken aan vlinderstruik en treurwilg. De wintersnoei moest nog gebeuren. En de bodem die altijd bedekt was met houtsnippers, was aan een nieuw laagje toe. Wat nu?

Het snoeien kon ik zelf. Dat was nog dezelfde dag klaar. Een fris nieuw laagje zou de tuin nog mooier maken. Dat deed ik altijd met houtsnippers uit de omgeving. De gemeente snoeit rond deze tijd en vermaalt de takken tot snippers. In een berm trof ik dan wel eens zo’n bult houtsnippers. Ik wist nu niet zo’n bult en laat de tuin verder voor wat het is.

snippers

Een week of wat later fiets ik naar huis. Op een grasveld ligt een berg houtsnippers. Dat is voor de volkstuintjes, dat weet ik. Ik herinner me nu dat ik dit een tijd geleden al zag liggen. Er is zelfs een nieuwe bult bijgestort, dat zie ik aan de kleur: de ene bult is roodbruin, de andere wittig. Hier mag ik vast wel wat van nemen. De volgende ochtend haak ik mijn karretje achter de fiets. Schep mee. Vuilniszakken mee. Terwijl ik aan het scheppen ben, komt iemand met haar hond langs. ‘Dat ligt er al weken, ze doen er niks mee,’ zegt ze. ‘De omwoners mogen er ook van nemen. Er is namelijk genoeg.’ Er passen vier volle zakken in mijn karretje. Thuis strooi ik het meteen over mijn tuintje. De roodbruine kleur geeft het effect van een nieuw tapijt. Het wordt mooi. Ik haal nog een kar.

keuze

Er zijn twee kleuren. Er valt dus wat te kiezen. Dan komt meteen de vraag: wat wil ik. Eigenlijk wel jammer dat er niet gewoon één kleur is, dan hoef ik die vraag niet te s tellen. Maar goed, het zijn er wel twee. Dus: kiezen is onvermijdelijk. Wat wil ik….

wil ik de witte…

of toch de bruine..

Ik laat de opties langskomen. In de tuin heb ik een paar plekken afgebakend met stenen. Rond het wilgje, en rond het olifantengras. Als ik daar nu eens wit doe. Ik schep een kar vol en thuis strooi ik het zoals ik had bedacht. Het staat mooi.

Klaar!

Zo wordt lokaal leven, hoe zal ik het zeggen: levendig. Lokaal gesnoeide takken liggen even later in tuintjes in dezelfde wijk. Dat we via die vermalen takken met elkaar en de omgeving te maken hebben, dat raakt me. De vraag ‘Wat is er’ maakt mijn blik ruimer. Ik krijg oog voor mijn omgeving en het ritme dat daar buiten is. En ineens is daar het juiste moment en vind ik wat ik nodig heb. Ja, ik word hier blij van. Omdat we toch meer verbonden zijn met onze omgeving dan we soms denken. En ja, omdat het me elke keer weer verrast dat er al zoveel is.

En die bulten? Die liggen er nu nog, dus als je nog wat nodig hebt…

Trijntje de Haan

maart 2017