Lokaal leven is niet alleen dicht bij huis halen wat je nodig hebt, maar ook in je eigen buurt teruggeven wat je over hebt.

Neem nou de tuin. Toch een beetje een omweg, om je tuinafval in de biobak te doen en het later als compost weer op te halen bij het gemeentedepot. Dat doet Groningen en dat is best sympathiek. Omdat we met zoveel inzet het afval scheiden, mogen we in de lente compost halen bij de gemeentewerken. Ons eigen groenafval, maar dan gerecycled. En zo is de cirkel weer rond.

Toch, als ik met armen vol groen naar de bak loop, denk ik vaak: waarom niet meteen in het gemeentegroen deponeren. Daar gaat het ook op in de natuur. En het scheelt halen en brengen van de bak en van het groen. Zowel voor mij, als voor de ophaalwagen. Zo houden we het wat dichter bij huis.

Ik begrijp het wel: niet netjes, daar is het gemeentegroen niet voor, en wat als iedereen dat zou doen, dat wordt een rommeltje.

Door het groenafval te noemen, zetten we onszelf op het verkeerde been. Voor de natuur bestaat afval niet. Het is ‘plant’, opgebouwd uit natuurlijke bouwstoffen. Het een is voeding voor het ander, een oneindige kringloop.

Eén soort ‘plant’ krijgt al wel een nieuwe bestemming in de buurt. Het olifantengras.

het olifantengras moet nodig gesnoeid

In de zomer groeit dat zo hard dat het een schaduwwand is, vlak voor mijn raam. Eigenlijk precies goed, want het houdt de ergste hitte van de zon tegen. Maar het hangt ook over het pad. Niet fijn voor de postbezorgers.

Na een uurtje snoeien is het bankje weer zichtbaar. Het olifantengras is eigenlijk een schuilhutje waar de kinderen kunnen zitten zonder dat iemand hen ziet.

hut in de voortuin

Het lange gras lijkt wel wat op bamboe. Kan prima mee gebouwd worden.

speeltuin… ook de bosjes zijn om te spelen

Ik sleep het gras naar een bosje in de buurt. Ik weet dat de kinderen daar vaak zijn. Ze hebben daar een hut en een klimboom.  Voor de kinderen om te ontdekken. De vorige keer in de herfst hebben ze het snoeiafval ook ontdekt en er samen iets van gebouwd.

Dit maakten ze ervan:

Als dit kan, laten we dan nog een stapje verder gaan.

In een geschikt bosje in de buurt het tuinafval op een hoop gooien. Een verscholen bultje dat vanzelf composteert. Valt niet eens op. Hoeven die extra kilometers niet afgelegd te worden tussen huis en composteerbedrijf – en weer terug. Misschien nog een brug te ver in een net wijkje. Hoewel, hoe moeilijk kan het zijn. En zoals ik al zei, het valt niet eens op….  dus…

de kat is het er ook helemaal mee eens….

juli 2017

gratis lokale compost in de lente