Lokaal leven is vooral gekoppeld aan: eten, drinken, benzine, hout. Basisbehoeften van materiële aard. Bewust omgaan met beschikbare, lokale middelen. De gedachte is: als we dat dichtbij huis zoeken, dan levert dat milieuwinst op.

Zelden gaat het over immateriële menselijke behoeftes: sociale contacten, zingeving, geborgenheid, sociale veiligheid, vriendschap en liefdesrelaties. Ook lichaamsbeweging hoort erbij. Mijn aanname is: als we lokaal in onze behoeften voorzien, dan levert dat ook milieuwinst op. En misschien wel meer dan dat. Welbevinden. Namelijk het thuisgevoel.

fragmentatie

is een sterk gevoeld gevolg van het moderne leven. Op de ene plek werk je, in een andere buurt woon je, sport doe je in een andere wijk, cultuur beleef je in een zaal in het centrum van de stad, je vrienden bezoek je, als daar tenminste nog ruimte voor is, in een andere stad. Levenservaringen zie je op tv of op social media. Je bent veel onderweg. Je zou bijna denken dat het niet uitmaakt waar je huis staat.

Draagt die reistijd bij aan de kwaliteit van je leven? Kan het ook anders? Minder onderweg?

leefplek centraal

Dit vraagt een omslag in het denken. Als we nu eens de eigen leefplek centraal en ons gaan relateren met degene die daarin mede-leven. Wonen bij of in een stad lijkt dan ineens een milieubewuste keuze, meer dan je misschien zou vermoeden. In de stad kun je alles vinden wat je nodig hebt. En wellicht de gelijkgestemden die je tot je vrienden kunt gaan rekenen. Concrete milieuwinst is: brandstof verminderen. Je kunt alles bereiken per fiets of openbaar vervoer. Maar er is vast meer.

Mijn lokale leven heeft een focuspunt. De buurtvuurplaats op het veld achter mijn huis. Dit ben ik begonnen om in de eigen omgeving samen te komen met mensen uit de buurt en wijk. Zo raakte ik betrokken bij wijkoverleggen, de gemeente, de buren. Leerde in korte tijd veel, heel veel mensen kennen. Maar waar het om gaat: de vuurplaats werd een lokale ontmoetingsplek. De middelen die we nodig hebben komen uit de buurt, de mensen uit de buurt nemen een rol op zich, zoals vuurman, of verzorgen van de PR. Er ontstaat samenhang en onderlinge betrokkenheid.

buurtvuurplaats Beijum

Ik ben nu een tijdje zo bezig. Jaren inmiddels. Het is misschien raar om je te beperken tot je eigen buurt, om eerst te kijken of je het daarbinnen kunt vinden, voor je het verder zoekt. Zeker in deze tijd. Immers vrije keuze van woonplek en vrij reizen zijn een grote verdienste van de vooruitgang. Maar er zijn schatten verborgen in deze keuze om het dicht bij huis te houden. En nu, na jaren, komen blijkt wat die schatten zijn.

Door lokaal te leven schuiven een aantal levensgebieden in elkaar. Buren worden samenwerkingspartners, de omgeving wordt de sociale en culturele ontmoetingsplaats. Beweging is gebonden aan nut: slepen van hout en andere spullen voor de buurtvuurplaats. Levenservaringen krijg ik uit eerste hand, op weg naar de supermarkt. Met als groot voordeel dat ik iets terug kan zeggen. Authentiek menselijk contact.

Zo ontstaat gaandeweg een plek zo groot als de wijk waarin ik thuis ben. Die hele omgeving biedt nu sociale veiligheid, contact, geborgenheid, zingeving. Betekenisvolle relaties. Zowel met de mensen, als met de natuur waarin zich dit samenleven afspeelt. Duurzaam, en op meerdere vlakken betrekking hebbend op elkaars leven. Zo ontstaat samenhang. Wauw, mindblowing.

de mens en zijn natuurlijke omgeving… dit is de mijne

Even voor de duidelijkheid: het is niet dat ik nu het ei van Columbus heb ontdekt. Dit is de basis van samenlevingen. We zijn er alleen af en toe een beetje van weg geraakt. Uiteindelijk blijkt het heel simpel te zijn: laat weg wat te veel is, en vanzelf ontstaat het genoegpunt. Het  punt waar we genoeg hebben voor onze behoeftes. Op dat punt gaat het dus weer werken. De mens in zijn natuurlijke omgeving. Ik zoek het dicht bij huis.

Vrijheid is niet hetzelfde als grenzeloosheid.

Vrijheid is het kiezen van grenzen die passen bij de waarden in je leven.