En dan ben ik zomaar in het bezit van een huisje op een groot stuk grond. Zo’n plekje waar ik altijd al van heb gedroomd. Anderen kochten zo’n plekje, maar ik niet. Ik bleef waar ik zat. Geheel naar tevredenheid overigens. Maar iets bleef knagen en de zoektocht ging door.

Idyllisch maar onbewoonbaar

Op een dag sta ik daar: ons droomplekje heeft prachtig uitzicht over de weilanden en het kanaal. Rondom geen buren. Het erf is omringd door bomen. Er staat een koestal, een hooischuur en een wagenschuur. Alles zeer idyllisch, maar helaas ook onbewoonbaar. Evenals het woonhuis zelf. Vloeren zijn rot, muren vochtig en het dak is kapot. Buiten staat het gras hoog, net als de brandnetels.

Rondscharrelende kippen

Mijn nieuwe uitdaging is me in de schoot geworpen: het onbewoonbare huis omtoveren in een duurzaam huis. Verbouwen met duurzame en/of tweedehands materialen. En een tuin te creëren die ons van allemaal lekkers kan voorzien. Met de principes van permacultuur als basis.

Ik zie het plaatje al helemaal voor me. Ik zie een moestuin, fruit- en notenbomen, een kruidentuin en rondscharrelende kippen. Een hond die waakt over het terrein en haar bewoners. Onze energie wekken we zelf op en we zijn zeer zuinig met water en gebruiken waar mogelijk regenwater.

We hebben de tijd

Ik ben echter bang dat de uitdaging niet bij een jaar blijft. Maar dat hoeft ook niet. Als ik daar zo in de grote tuin sta met mijn kleine grasmaaier, valt de tijd volledig weg. Dan geniet ik van het moment, van de groene sprieten onder mijn voeten en de vogels in de bomen om me heen. We nemen de tijd voor onze droom.