Dertig jaar geleden verruilde ik mijn woonplaats Zeijen, een mooi dorp boven Assen, voor de grote stad Rotterdam. Als je het over een cultuurschok hebt. Mijn nieuwe woonplaats was groot en druk en overal was steen en asfalt. Auto’s raasden om mij heen, de mensen gedroegen zich veel harder dan ik gewend was en ik miste de rust van het dorp en de weilanden vol bloemen. Puber was ik, later als ik groot was zou ik terug gaan.

Naar de weilanden vol bloemen….

Maar het leven liep anders. Ik ontdekte de muziek, het uitgaan, kreeg vrienden en vriendinnen en ging na jaren zelfs van de stad houden. De levendigheid, het gemak alles in de buurt te hebben, mijn familie en vrienden op fietsafstand en leuk werk met fijne collega’s. In de loop der jaren ontdekte ik steeds meer geweldige initiatieven. Uiteindelijk vond ik de stadslandbouw, buurtmoestuinen en voedselbossen in de grote stad, en toen ik mijn wandelingen en workshops met eetbare wilde planten ging geven, kon ik mijn hart helemaal ophalen.

Ook in Rotterdam was het goed vertoeven

Toch bleef er iets knagen en toen ik eind vorig jaar mijn anti-kraak boerderij aan de rand van de stad uit moest, was het eindelijk tijd voor de grote stap. Ik ging terug naar Drenthe! Zei huilend mijn baan op en vond een fijne plek in Gasselternijveen. Alweer een cultuurschok, maar wat een heerlijke. Zo veel groen en ruimte en zo veel nieuwe dingen om te ontdekken. Het voelt alsof ik volop in mijn leven ben gestapt.

Nieuwe uitdaging

Temidden van dit nieuwe leven een nieuwe uitdaging, met dank aan NMF Drenthe en de Voetspot. Meer lokaal eten en vaker eetbare wilde planten op het menu. Niet alleen tijdens de kookworkshops lekkere wildpluksoep eten, maar ook voor mijzelf de tijd nemen wild te plukken.

Teunisbloem in bloei

Eten is mijn grote hobby, daar ligt het niet aan. Ik hou van gezond en lekker eten. Kook nooit uit pakjes, maar koop verse ingrediënten. Vaak vries ik porties in, zodat ik niet elke dag het hele circus uit de kast hoef te halen. Maar meer ‘kant en klaar’ dan dat is mijn eten niet. En toch… wildpluk- en lokale ingredienten ontbreken veel te vaak. Een mooie uitdaging het komende jaar, waar ik jullie graag deelgenoot van wil maken. Mijn verhaal vertellen en recepten delen, in de hoop de wereld een beetje mooier en groener te maken. Want hoe lokaler ons eten hoe kleiner onze voetafdruk.

Een snelle wildplukmaaltijd

Begonnen met mijn uitdaging komt gelijk de eerste hobbel om de hoek kijken. De afgelopen twee weken waren zo druk. Afspraken, werkoverleggen om nieuwe activiteiten te organiseren, een mooie bruiloft, een lang weekend zaadbommen maken op het Taribush festival… en dan nog tijd vinden voor mijn uitdaging. Maar het is gelijk een goede test. Want dat is juist waar de schoen wringt. Altijd druk, druk, druk en geen tijd om te wildplukken. Het zijn niet meer dan smoesjes, de eetbare planten staan namelijk gewoon in mijn achtertuin. Even wat plukken hoeft echt niet veel tijd te kosten, het is alleen even doen. Dus hupakee… aan de slag.

Grote weegbree heeft lange bloem/zaadaren

Grote weegbree (Plantago major) en smalle weegbree (Plantago lanceolata) zijn beide gezonde en lekkere groenten. Je vindt ze in je tuin, langs bermen, op het pad en in het park. De frisse groene bladeren zijn eetbaar, rauw of gekookt. En ook de zaadstengels met het onrijpe of rijpe zaad. Dit bevat allerlei vitaminen en mineralen en vormt een goede aanvulling op je maaltijd. En ook op mijn maaltijd, zo besluit ik als ik mijn hele tuin vol zie staan met lange aren vol groene zaadjes.

Dus ga ik aan de slag. Een paar stengels weegbreezaad plukken, eieren van mijn kippen rapen en aardappels, die met hun uitlopers bijna mijn voorraadkast uitlopen, tegenhouden op hun tocht. Het raspen van de aardappels duurt mij veel te lang, ik heb er echt geen zin in. Dan gelijk maar een oefening in, hoe heet het, mindfullness, in het ´nu´ zijn, aandacht hebben voor wat je doet? Ik geef mij er aan over en behalve dat het voorkomt ook dat ik mijn vingers mee rasp, maakt het mij ook echt rustiger.

Weegbree verstopt zich tussen het paardenbloemblad

Het resultaat? Een heerlijke rösti met wildpluk en lokale ingrediënten, een behaald doel en een goed gevulde maag. En het tevreden gevoel? Komt dat nu doordat mijn uitdaging voor vandaag is gelukt? Of toch door de aandacht voor het ‘nu’ tijdens het raspen? Misschien beiden, maar in ieder geval merk ik gelijk al wat mijn uitdaging mij oplevert. Een goede stimulans om morgen op zoek te gaan naar vogelmuur en daar een lekkere quiche mee te maken.

Recept voor rösti met weegbreezaad

• 400 gr. aardappels
• 1 ui
• 6 eieren
• 50 gr. pittige kaas, in kleine blokjes
• zonnebloemolie
• peper en zout
• 8 stengels weegbreezaad

Rasp de aardappels en meng ze door de geklutste eieren. Breng op smaak met een snuf peper en zout. Ris het weegbreezaad van de stengels en voeg het toe aan het eimengsel. Roer de kaasblokjes erdoor.

Pel en snipper de ui. Verwarm een scheut zonnebloemolie in een koekepan en bak de ui. Voeg het eimengsel toe en dek af met een deksel. Bak op een laag vuur totdat de onderkant goudbruin is. Keer de rosti om met behulp van een bord en bak de andere kant goudbruin.

Lekker met salade.

Op mijn website www.bloemenpad.nl vind je nog meer recepten met eetbare wilde planten.