Het verkleinen van mijn voetafdruk vind ik niet altijd eenvoudig. Oke, de voetafdruktest doen is stap een. Dat doen we allemaal als bloggers, om de zoveel tijd, om verschillen te ontdekken en stappen te zetten. Hoe meer ik bezig ben, hoe ingewikkelder ik het soms vind. Want als je 1 stap zet, moet je eigenlijk nog veel meer doen. Als ik anders wil eten, moet ik -vind ik van mezelf – altijd anders inkopen, altijd anders koken en daar meer tijd voor nemen bijvoorbeeld. Als ik minder afval wil produceren, moet ik anders t qua inkopen en thuis anders organiseren. En zo hangt alles met alles samen.

Consuminderen

Gek woord. Afgeleid van het verminderen van consumptie. Als we het hebben over consumptie, dan hebben we het over spullen, kleding, apparatuur; geen basisbehoeften in ieder geval! Een consumptiemaatschappij is een samenleving waar de (vrije) tijd wordt gebruikt voor het verwerven van goederen of diensten om er mee te pronken. Ze maken deel uit van de identiteit van de eigenaar…volgens een definitie.

Piraminder als gids

Ik heb daar weinig mee, pronken. Oke, ik houd van mooie spullen. In de zin van: mooie materialen en mooie kleuren. Probeer tegenwoordig steeds te letten op waar en hoe zaken geproduceerd zijn, maar vooral of ik het echt nodig heb. Of het iets toevoegt aan mijn huishouding. Ik vond bijgaande afbeelding: de piraminder. Het is een heel handige gids bij de aanschaf van spullen. Gebruik wat je hebt, deel of ruil, maak iets zelf en als laatste stap : koop. Dat bevordert hergebruik en scheelt veel grondstoffen. Handig zijn vaak de ruilsites zoals ruilenineelde , kleding of weggeefhoeken op internet/facebook. Je hebt ze al in heel veel plaatsen. Onlangs vond ik een prima (speel)tafel voor de kinderen en een handig tijdschriftenrek, beide als nieuw. Je moet je even aanmelden op zo’n site, dat is alles!

Genoeg!

Besparen is een soort taboe. En besparen op kinderen zo mogelijk een nog groter taboe. Ik vond een heel aardig boek in de Genoeg-reeks van Marieke Henselmans, Consuminderen met kinderen . Het is een vernieuwde uitgave van haar boek uit 1999, dat wonderbaarlijk actueel bleek. Oke, er zijn nu mobieltjes en Koninginnedag werd Koningsdag. Er zijn mooie foto’s en actuele ervaringsverhalen van gezinnen toegevoegd. Grappig is dat haar zonen in 1999 11,8 en 5 jaar waren, precies mijn drie kinderen nu. Ze schrijft: ‘Ik was er volledig van overtuigd dat consuminderen nut had, dat het voordelen had. Maar de vraag was of dat ook op de langere termijn gold. En wat mijn kinderen er van vonden.’ In dit boek blikken zij (mee) terug op die tijd. Ze hebben een prima jeugd gehad en zijn sterk en financieel onafhankelijk.

Henselmans: ‘We hebben een vermogen bespaard. Elke hobby kon gesponsord, alle rijbewijzen konden worden betaald, voor studies hoefde niet geleend.’ Ik zocht dan bijvoorbeeld naar gratis uitstapjes in de vakanties of de weekenden. Als je goed speurt zijn die altijd te vinden (oktober kindermaand in Drenthe, of museumweekend, natuuruitstapjes zoals een vlonderpad of een vlindertuin, opendagen van de politie of brandweer, noem maar op.) Vrekkig? Henselmans haalt dat beeld in ieder geval volledig weg. En haar kinderen hebben dat zeker zo niet ervaren.  Het boek sterkte me (weer) in de gedachte dat zelf een huis bouwen en verven van een kartonnen doos minstens zo leuk is als een kant en klaar pakket. En als ik zie hoe ze soms aan de slag zijn, met water en meel om klei te maken!

Volgende keer over mijn moestuinactiviteiten en de drive om meer biologische bonen te eten.