De afgelopen maand was ik in Zuid-Afrika. Ik schreef er al een blog over. Die ging voornamelijk over mijn eerste ervaring daar, het beklimmen van de machtige Drakensberg pieken. Ver reizen klinkt natuurlijk niet erg geschikt binnen een voetspot groep, daar het je voetafdruk niet verkleint, ik wil er daarom graag wat over schrijven.

Mijn expertise binnen deze voetspot groep is ‘’terug naar de natuur’’, wat ook precies de missie is van mijn bedrijf; het terug brengen van mensen naar de natuur. Niet alleen de fysieke natuur buiten, maar ook de natuur binnen in ons zelf. Ik doe dit door mensen naar mooie plekken te brengen in binnen en buitenland. En op termijn ook door middel van voeding, of juist het weglaten van voeding.

De natuur is helend. Dat is ondertussen al veelvuldig bewezen. In Japan is het zelfs een officiële therapie. Mensen gaan daar het bos in om depressies te helen, slaap problemen, en nog veel meer. Bomen scheiden stoffen uit die erg goed voor ons zijn, maar de kleur groen brengt ons ook al gewoon tot rust.

Ik ben er echter van overtuigd dat natuur ons nog meer brengt dan dat. Natuur is namelijk niet alleen maar mooi en rustgevend, het kan ook keihard zijn. Het kan het beste en het slechtste in onszelf naar boven halen.

In de Westerse wereld hebben we het onszelf behoorlijk gemakkelijk gemaakt. We kunnen ons verplaatsen zonder echt te hoeven bewegen en we kunnen heel makkelijk en snel onze buik vullen, zonder dat we daar een calorie voor hoeven te verbranden. Deze levenswijze komt alleen wel met een prijs. Hoe meer we eten, hoe meer honger we hebben. Zodoende is meer dan 50% van de Nederlanders te zwaar. Neem het jezelf alleen niet kwalijk, onze hersenen zijn zo geprogrammeerd dat we telkens voor de makkelijkste weg gaan en het meest energieverzadigde product. We kiezen dus automatisch comfort boven discomfort, waar we zo min mogelijk voor hoeven te doen. En dat klinkt héél erg logisch. Hetzelfde geld voor de blootstelling aan kou. Hoe meer je de kou ontwijkt , hoe sneller je het koud krijgt. En alles om ons heen stimuleert deze handelingen. Eten, is overal, verwarming ook.

Ik geloof dat veel van onze ziekten en ongemakken daar vandaan komen. Hoe veel mensen praten wel niet over vermoeidheid, stress, depressies en slaapproblemen? We hebben het onszelf te makkelijk gemaakt en onze oerkracht is langzaam maar zeker in slaap gesukkeld.

Maar er is een manier om deze kracht weer te ontwaken, en onszelf in de natuur plaatsen is daar de perfecte methode voor. Zo kan ons lichaam weer ontwaken in zijn oorspronkelijke, oneindig grote, kracht. Natuur is overal op aarde aanwezig. Zelfs midden in de stad sta je nog steeds op een aardbol. En de aarde is natuur. Toch zijn er veel verschillen in wat die natuurlijke plekken te bieden hebben. Het Drents-Friese wold bijvoorbeeld, is prachtig. Er staan mooie bomen en het is voor Nederlandse begrippen behoorlijk groot. De biodiversiteit is echter niet zoals het oorsprongelijk zou horen te zijn. Op gebied van groot wild loopt er alleen de ree. Predatoren zijn er niet (met uitzondering van die ene wolf laatst). Er is hier dus geen natuurlijke balans en dat maakt de natuur ervaring anders. Europa was tot 1000 jaar geleden nog één énorm groot bos. De mensen die hier toen leefde waren verschrikkelijk sterk. Willen we nu oernatuur ervaren, zoals onze voorouders dat kenden zullen we moeten reizen.

Canada is vergelijkbaar met hoe Europa er vroeger uitzag, ook op gebied van wilde dieren. Daar hiken betekent dat je, je mannetje zal moeten staan. Je bent daar volledig op jezelf aangewezen. Ook de jungle in Costa Rica en Suriname geeft je dit gevoel en het zet je zo ontzettend op je plaats. We zijn het niet meer gewend om in dat soort wilde omgevingen te moeten leven. We hoeven dus ook niet meer die kracht te hebben. Of toch wel….

Natuur zoals ik het in die landen heb gezien deed iets met mij op zielsniveau. In Kruger-national park zag ik leeuwen op één meter afstand. Zonder een geweer en auto bepalen zij, of we leven, of sterven. Ook het mogen observeren van een kudde olifanten op zeer korte afstand is overweldigend prachtig. In Kruger had ik vele malen de tranen in mijn ogen staan van ontroering. Ik schreef er al over, maar mijn hike in Canada, hoe zwaar, en hoe angstig die ook was, bracht me nog weken erna een enorm gevoel van innerlijke rust. Niks of niemand kon mij toen wat maken.

Willen we echt onze innerlijke natuur, en innerlijke kracht terug vinden, dan betekend dat, dat we uit onze comfort-zone moeten komen. We gaan het niet terug vinden thuis in onze luie stoel, kijkend naar een natuurdocumentaire. We moeten de natuur in, met al zijn wisselvalligheden en ongemakken. Wim Hof, de Iceman, doet dat door mensen te trainen weerbaarder te worden voor de kou. Zodoende zit ik elke dag buiten in mijn badkuip, momenteel is dit erg ijzig 😉 Elke dag weer probeert mijn mind me over te halen om het niet te doen, elke keer als ik eruit kom voel ik me waanzinnig én ik heb het nooit meer koud. Op die minuut in het water na dan 🙂

Hetzelfde geld voor overleven in de natuur. Er zijn momenten dat ik mezelf afvraag waar ik in godsnaam mee bezig ben, maar elke keer weer, voel ik me sterker worden, kalmer en gelukkiger.

En juist dit laatste is belangrijk. Als we de wereld tot een betere plek willen maken, zullen we ervoor moeten zorgen, dat we ons niet elke keer uit onze kracht laten slaan. Een sterk lichaam en een sterke mind is hiervoor essentieel. En dat krijgen we alleen door ervoor te werken.

Voor mij is reizen en al die geweldige natuurlijke plekken bezoeken, de manier om even uit de maatschappelijke bubbel te komen. Ik zag in Zuid-Afrika bijvoorbeeld, hoe mensen elke dag minimaal twee uur liepen, om naar hun werk te gaan, op één van de uitgestrekte plantages. De uitwerking van die plantages op de natuur is ook al blog-waardig. Het herinnerde mij er weer aan hoe dankbaar we mogen zijn, dat we hier zijn geboren. Ook al betekend dat, dat we het met wat minder natuur moeten doen.

In Europa hebben we het meeste bos meer dan duizend jaar geleden al gekapt, in landen zoals Zuid-Afrika, Costa Rica, Suriname beginnen ze daar pas net mee. Die plekken bezoeken, laat je ten eerste zien, hoe waanzinnig veel die natuur met je doet en ten tweede, hoe ontzettend belangrijk het is om die plekken te beschermen.

Oernatuur, die je zo ontzettend dwingt om krachtig te worden. Natuur waar je in kunt verdwalen, opgegeten worden, of kunt bevriezen. Natuur die ik kosten wat het kost wil beschermen. Ik wil mensen inspireren het juiste voor de natuur te doen, door ze naar dit soort plekken te brengen. Het is alleen jammer dat we door die verplaatsing de natuur tegelijkertijd schade toe brengen. Als ik naar mezelf kijk heiligd het doel echter de middelen. Aan de ene kant geeft het vervuiling, maar met het bewustzijn, en de heling die het mij brengt kan ik alles geven wat ik heb om de aarde een heel klein stukje beter te maken.

Om de schade aan de natuur zo veel mogelijk te beperken zijn al mijn reizen CO2 neutraal, voor zover dit bestaat. Voor elke 4000 vliegkilometers moet ten minste één boom geplant worden op de evenaar. Ik doe dit via Community Carbon Trees Costa Rica. Met het geld leiden zei voormalige koeien boeren op tot bomen boeren. Hun land wordt weer ingeplant met echt biodivers regenwoud. In 20 jaar tijd kun je al spreken van volwassen woud. Voor 25 dollar sponsor je een boom. De link naar hun website vind je hier: http://www.communitycarbontrees.org/

En mocht je nu heel erg veel zin krijgen in een ijsbad, op mijn instagram pagina zie je hoe mijn dagelijkse duik eruit ziet. In maart organiseer ik een geweldige hike in Drenthe en in april zijn we te vinden in de prachtige Franse Ardennen. Het hoeft niet allemaal ver van huis te zijn gelukkig. Meer informatie vind je op http://www.rootsinnature.nl

Het is begin november en ik heb het geluk om op werkvakantie in Zuid-Afrika te mogen zijn. Meteen na aankomst op het vliegveld in Johannesburg vertrok ik met een vier uur durende busrit richting Nelspruit. Hier had ik de mogelijkheid om even snel mijn tas te herpakken en een douche te nemen, om vervolgens met een auto nog eens zes uur te rijden naar de Drakensberg mountain range ten zuiden van Nelspruit. We begonnen hier aan een driedaagse hike met als hoogste punt 3277 meter. Een deel van deze hike loopt door Lesotho, een eigen landje in Zuid Afrika hoog in deze bergen. De eerste en tweede nacht sliepen we in grotten die ongeveer 12 km bij elkaar vandaan liggen. De eerste grot ligt bovenaan een afgrond van meer dan 200 meter. s’Nachts gaan plassen was dan ook een spannende aangelegenheid, zeker in combinatie met verzuurde benen en slaapdronkenheid. Het smalle randje waar dat vanaf moest maakte mij echter snel wakker.

De tweede dag hadden we een tocht van 12 kilometer voor de boeg maar het was veel minder klimmen. We liepen voornamelijk over de bergtoppen met hier en daar wat klimmen en dalen. De Drakensberg is ontstaan doordat lava vanuit de kern van de aarde omhoog borrelde bij het verschuiven van de continenten. Steeds hoger en hoger vormde zo deze bergen. Dit stopte zo’n 150 miljoen jaar geleden. Nu is het een steeds losser wordend gesteente wat elk jaar ongeveer 2 millimeter afbrokkelt. Uiteindelijk zullen de bergtoppen waar wij over lopen dan ook verdwijnen in de zee, een zeer onwerkelijke gedachte op 3000 meter hoogte. Dit landschap gevormd miljoenen jaren voordat wij überhaupt bestonden. Wij hebben de kans om hier van te mogen genieten, in de milliseconde waarin wij op deze plek aanwezig zijn.

Het bergbeklimmen komt erg overeen met hoe ik probeer te leven. Zo moesten we om bij de eerste grot te komen meer dan 1500 meter klimmen over een afstand van 10 km. Veel stukken waren heel erg steil. Ik had al lang geen echte bergen meer beklommen, over het algemeen zijn dit soort pieken in Nederland namelijk dun bezaaid. Zelfs bij de Kardingerbult in Groningen of de Vaalserberg in Limburg was ik al een tijd niet geweest. Mijn conditie is goed maar met een bepakking van meer dan 20 kilo viel het me ontzettend zwaar. Toch kon het me niet breken. Mijn hoofd probeerde continu bezig te zijn met hoe zwaar het wel niet was, hoe ver het nog zou zijn, en of ik het wel kon vol houden. Op een gegeven moment vormen zich continu de gedachten hoe het zou zijn om er te zijn en te mogen rusten. Paniek en onrust zijn dan het gevolg. De key was telkens weer terug te keren naar het nu. Recht voor je uitkijken naar de bergwand en telkens kleine stapjes zetten. Een paar seconden uitrusten en weer verder gaan. Niet nadenken maar lopen. Zo kom je steeds dichter bij je doel. Je haalt een eerste passage, vervolgens een tweede. Telkens komt er weer een nieuwe piek in zicht, waar weer een andere piek achter ligt maar het lichaam blijft doorgaan ondanks de angsten en gedachten die opkomen vanuit de mind.

In ons leven worden we eigenlijk continu geleefd door ons hoofd. Het maakt het ons moeilijk door een vals beeld van onszelf te creëren, te doen alsof we iets niet zouden kunnen. Het lichaam is oneindig sterk en kan met een sterk hoofd eindeloos lang doorgaan. Als je in het nu leeft is er dus eigenlijk nooit veel aan de hand.

De laatste dag liepen we over een afstand van ongeveer 15 km langzaam terug omlaag. Aangezien we boven de 3000 meter zaten moesten we erg veel dalen. De paadjes waren vaak heel smal met naast je enorme dieptes. Als je er van een afstand naar keek leek het haast onmogelijk en extreem gevaarlijk. Toch kwam ook hier dat principe weer terug, je niet laten leiden door angst en verstijven maar rustig doorlopen. Als je eenmaal op het pad liep viel het eigenlijk enorm mee. Van te voren lijken dingen vaak onmogelijk en kan het lijken alsof we het nooit zullen redden, alsof we er nooit zullen komen. Als je dan een stukje onderweg bent groeit je kracht en kun je er anders naar kijken.

Uiteindelijk was de laatste dag nog de zwaarste. Drie dagen hike in de benen, veel moeilijk en technisch dalen en langzaam geroosterd worden door steeds warmer weer. Na een lange dag kwamen we dan toch uiteindelijk beneden aan, waar de rivier een geweldige afsluiting was van een geweldige tocht. Afgelopen weekend was ik in Kruger National park, daar lees je alles over in mijn volgende blog.